- Nie wiedziałam, że jest w Londynie.

mnie obowiązek wydania jej za mąż, jeśli nie chcę utrzymywać krewniaczek do końca życia.
Klara poczuła bezsilność.
Przyciskała ręce do boków, byle tylko go nie dotknąć. Mężczyzna przesunął dłońmi wzdłuż jej ramion i splótł je na brzuchu, co przyprawiło Klarę o drżenie.
Nade wszystko zaś Santos, którego tylko matka nie nazywała tym imieniem, lubił ludzi. Dzielnica przyciągała osobników różnych ras i różnej maści: złych, dobrych, odstręczających. Fascynowali go zwłaszcza ci, którzy ciągnęli nocą na Bourbon Street, czy byli to wieczni balowicze w poszukiwaniu zabawy, czy wiedzeni ciekawością kolekcjonerzy przeżyć osobliwych.
Emmie zadrgały usta.
Zatrzymał się pod uchylonymi drzwiami salonu, W środku Rose z zapałem bębniła w
Do tej pory zawsze pracowała w zamożnych domach, ale takiego przepychu jeszcze
- Przepraszam, milady, ale w bibliotece czeka lord Kilcairn.
skuteczniej popychającym Luciena do poślubienia Rose niż wszelkie intrygi.
Pozwolił, żeby reszta czmychnęła. Dłuższa rozmowa z więcej niż jedną czy dwiema
Zatrwożony odskoczył gwałtownie.
Nic dziwnego, że Robert nie chciał z nim rozmawiać na ten temat. Wszyscy znali jego
Szczęściarze mieli najłatwiej. Cieszyli się
Przy śniadaniu specjalnie usiadła obok Rose Delacroix. Nie mogła zostawić

- Jakie historie?
- Oczywiście, że wysiądziesz, moja droga. Twój kuzyn czeka.
- Nie...
zagięła parol na lorda Kilcairna. Ale wydawała się bardzo zadowolona z awansów lorda
twarz płonęła, pierś falowała.
- Tak. Przenieśli się na Florydę, wiele podróżują.
Rose za stratę czasu.
- Na pocieszenie powiem ci, że i ty świetnie całujesz.
Jean nie przystała na tę propozycję, ponieważ uznała,
- Tak, milordzie.
Spojrzał na numer i zdziwił się, jak to odgadła. Czyżby należała do służb specjalnych? Większość agentów wygląda całkiem zwyczajnie. Kiedy uniósł wzrok, pochyliła się, objęła go za szyję i pocałowała w usta.
Santos nie zwróciłby na nią uwagi. Nie zainteresowałby się takim molem książkowym jak ona.
- Zrobiłem to dla ciebie - rzucił gniewnym tonem. - Martwiłaś się o Rose. Zadbałem o
- To cudownie, kochanie. Wiem od panny Gallant, że Lucien cię rano wyprawiał.
przypominał jej wuja. Była winna hrabiemu kolejne przeprosiny.